Jan Smit - Als hij de zee op gaat

aan de rand van de zee, komen golven voorbij
de dag loopt ten eind, vissers kijken naar mij
ik naar een kapitein, en z'n vrouw die 'm kust
voordat ie moet gaan, naar z'n leven en lust

want als hij de zee op gaat vergeet ie heel de wereld om zich heen
omdat z'n hart verpand is aan de horizon
door weer en wind stuurt hij het schip vooruit, waar hij z'n dagen slijt
en met tevreden blik staat hij in de kajuit

elke dag en elke nacht
is daar z'n vrouw die op hem wacht jarenlang achtereen, dag in en dag uit
zo ver weg van thuis, weer op zoek naar de buit
al is daar het gemis, van z'n zorgzame vrouw
de mannen aan boord, blijft ie toch altijd trouw

want als hij de zee op gaat vergeet ie heel de wereld om zich heen
omdat z'n hart verpand is aan de horizon
door weer en wind stuurt hij het schip vooruit, waar hij z'n dagen slijt
en met tevreden blik staat hij in de kajuit

elke dag en elke nacht
is daar z'n vrouw die op hem wacht

want als hij de zee op gaat vergeet ie heel de wereld om zich heen
omdat z'n hart verpand is aan de horizon
door weer en wind stuurt hij het schip vooruit, waar hij z'n dagen slijt
en met tevreden blik staat hij in de kajuit