Slash laat gitaar als vanouds janken
(Novum) - Het optreden van Slash is maandag al meer dan een uur bezig als gitarist voor de zoveelste keer op een kleine verhoging midden op het podium stapt. Hij zet zijn benen wijd uit elkaar, zakt licht door de knieën en heft de hals van zijn gitaar in de lucht. De klassieke Slash-pose.
Wat volgt is een wervelende gitaarsolo, die pas na een minuut of vier weer stopt. De leden van zijn begeleidingsband The Conspirators en zanger Myles Kennedy kiezen op dat soort momenten voor een plek op de achtergrond. De spotlights zijn dan voor Slash, onmiskenbaar het middelpunt van de avond.
Het is een patroon dat bij alle 21 gespeelde nummers zichtbaar is: de drummer, bassist en tweede gitarist helpen samen met Myles Kennedy Slash op gang, waarna de vroegere gitarist van Guns N' Roses de regie halverwege overneemt en dan soepeltjes een snerpend solo de zaal in slingert.
Dat de artiest, geboren als Saul Hudson, onderhand bijna vijftig jaar oud is, valt nauwelijks op. Hij draait, springt en smijt met zijn gitaar alsof hij rechtstreeks uit de late jaren tachtig is komen lopen. Ook zijn outfit - de hoge leren hoed, de lange, zwarte krullen en de donkere pilotenzonnebril - is 'vintage' Slash.
Waar de gitarist in zijn tijd bij Guns 'N Roses nog wel eens slordig speelde, is hij nu zeer secuur. Zijn solo's klinken af en toe alsof ze regelrecht uit de studio komen. Maar Slash improviseert er ook meermaals lustig op los, waarna het vrij kalme publiek plotseling ontsteekt in luid gejuich.
Want hoe je het ook wendt of keert, de duizenden toeschouwers in de Amsterdamse Heineken Music Hall zijn maandag gekomen voor Slash. Myles Kennedy en de band hebben echter geen enkele moeite om zich in hun rol te schikken. Telkens doen zij braaf een stap terug als Slash zijn gitaar weer eens als vanouds laat janken.
Die nederigheid is misschien wel even prijzenswaardig als het gitaarspel van Slash zelf. Voor een bassist en een drummer is het misschien niet zo moeilijk om naar de achtergrond te treden, maar voor een leadzanger is dat een groter probleem. Kennedy kiest echter telkens het juiste moment om in de schaduw te verdwijnen.
Opvallend is overigens hoe tam het publiek aanvankelijk reageert op het opzwepende spel van een van de beste gitaristen ter wereld. Tijdens de eerste helft van het concert, waarin Slash vooral eigen nummers speelt, laait het enthousiasme alleen aan het begin even op. Na de eerste halve minuut van elke track vervalt de zaal echter weer in zwijgzaam en bewegingsloos aanhoren.
Pas wanneer Slash na ruim een uur overstapt op muziek van Guns N' Roses weet hij het volledige publiek in vervoering te brengen. Zodra de eerste tonen van Mr. Brownstone klinken, komt de zaal voor het eerst voorzichtig een beetje los. Als hij meteen daarna kiest voor Rocket Queen is de toon eindelijk gezet.
Op dat groeiende enthousiasme speelt Slash vervolgens knap in, door in korte tijd twee van zijn bekendste nummers te spelen. Vlak voordat de twee uur verstreken zijn, rammelt hij nog even nonchalant Sweet Child O' Mine uit zijn Gibson-gitaar. Wanneer hij daar in de toegift nog Paradise City aan toevoegt, doet vrijwel de hele zaal mee.