Henny Vrienten: we waren watjes
AMSTERDAM - Doe Maar werd in de jaren tachtig geadoreerd door duizenden fans, maar echt rock-‘n-roll werden de mannen daar niet van. “Ik geloof dat wij watjes waren”, blikt Henny Vrienten terug in een interview met Viva.
De meisjes die massaal naar de concerten van Doe Maar kwamen, werden volgens Vrienten op een gegeven moment ‘wel heel erg jong’. “We maakten ons zorgen, want ze werden platgedrukt, vielen flauw en stonden tien uur in de rij om ons te zien. Wij waren een soort bezorgde huisvaders.”
Vrienten vertelt dat hij de connectie met het publiek kwijtraakte. “Ik was een dertiger en schreef liedjes over wat me overkwam en hoe ik me voelde. Ik dacht: ik kan hier nu wel ‘je loopt je lul achterna’ zingen, maar weten jullie wel wat dat is? En ik had ook niet de behoefte om dat uit te leggen.”
Doe Maar werd volgens Vrienten ‘door de omstandigheden’ een boyband. “Toen zijn we ermee gestopt." Doe Maar zag zichzelf 'nadrukkelijk niet als boyband'. "We waren serieuze muzikanten en kozen voor reggae en Nederlandse teksten, wat niet zo gebruikelijk was in die tijd.”