logo songteksten.net

Boek Sonja lees je niet zonder lach en traan

AMSTERDAM - In De Rode Hoed, de tweede huiskamer van Sonja Barend, presenteerde de talkshowkoningin donderdagavond haar boek Je ziet mij nooit meer terug. Het is haar intieme levensverhaal.

In aanwezigheid van Kees van Kooten en Georgina Verbaan, die beiden een voordracht hielden, liet Sonja zich over haar zeer persoonlijke memoires over haar kindertijd en jeugd interviewen door Hanneke Groenteman. ''Ik heb je boek met doorgelopen mascara gelezen'', zei Hanneke. ''Je leest het niet zonder droge ogen en ook niet zonder te lachen.''

Het was Kees van Kooten geweest die haar in Frankrijk had aangespoord een anekdote over een Fransman als verhaal op te gaan schrijven, vertelde Sonja, die vroeger columns schreef voor de VARAgids.

Geen enkel plan

''Twee jaar na de visite van Kees ben ik gaan schrijven en toen ben ik door blijven schrijven'', vertelde Sonja. "Ik had geen enkel plan. Ik ben totaal associatief gaan schrijven. Ik vond het een ontzettende prettige bezigheid. Televisie maken doe je met veel mensen, als je schrijft zit je lekker alleen aan een tafeltje. Erg aangenaam en prettig.''

Sonja Barend (76) heeft naar eigen zeggen lang gedaan over haar pennenvrucht. ''Ik ben geen schrijver, van het een kwam het ander. Ik wist niet precies wat ik zou opschrijven, maar al schrijvend kom je al heel snel langs allerlei gebeurtenissen in je leven, dan wilde ik dat goed opschrijven.''

Gêne

Achter de bekende Nederlander die meer dan veertig jaar op televisie was, gaat een aangrijpend en voor velen onbekend oorlogsverleden schuil. De titel van het boek zijn de woorden van haar biologische vader, toen die in 1942 werd opgehaald uit haar ouderlijk huis. Een titel die verwarring zaait, erkent Sonja.

''Ik vond het schrijven van mijn persoonlijke levensgeschiedenis niet gemakkelijk'', zei ze. ''Regelmatig overviel me een gevoel van gêne, maar ik moest wel, anders heeft het geen zin. Gênant, want het zijn allerlei situaties in het leven en herinneringen, bovendien zijn er allemaal familieleden bij betrokken. Ik vond het niet gemakkelijk, je hele familie kijkt over je schouder mee.''

De bladen

Sonja Barend had dit boek niet kunnen schrijven als haar moeder nog had geleefd, vertelde ze Hanneke Groenteman. ''Nee, het gaat over mijn jeugd, mijn vader, de oorlog, mijn stiefvader, dat had ik mijn moeder niet aan willen doen. Dat had ik nooit gedaan. Ik hield ontzettend van mijn moeder. Nu ik 76 ben, kan ik terugblikkend situaties beschrijven, zonder daarbij te tornen aan de liefde voor mijn moeder.''

Belangrijk voor Sonja nu is de mening van haar broers. ''Ik ben blij dat mijn broers het mooi vinden, dat zij niet boos op me zijn dat ik over de gezinssituatie van vroeger schrijf. Ik schrijf niet aardig over mijn stiefvader, maar dat is hun vader.''

In haar memoires schrijft Sonja ook openhartig over de kanker die haar meermalen trof en de zware behandelingen waarmee ze de ziekte overwon. Wel vreest ze de bladen, die volgens haar zullen smullen van andermans leed. ''Zij halen vermoedelijk de nice bits uit het boek, alleen maar de ellende.''

Je hebt cookies uitgeschakeld en kunt om die reden niet reageren