Andre van Duin - La Boheme

Dit gaat over een tijd
Een lang vervlogen tijd
Ik ben het niet vergeten
Als beginnend kunstenaar
De verf zat vaak tot aan mijn haar
De koude zolderkamer
Met een bed, een tafel, twee kapotte stoelen
Het was kortom geen weelde, maar het was wel de plek, waar we onze liefde deelden

La bohème, la bohème
We waren jong, we hadden tijd in overvloed
La bohème, la bohème
Het was voor eeuwig, voor altijd, het was voorgoed

Jij poseerde voor mij
Vaak tot diep in de nacht
Jij gaf mij inspiratie
De liefde tussen jou en mij
Besloten in een schilderij
Als ik mij concentreerde op jouw naakte lichaam, rondingen en lijf
Voelde ik hoe jouw lippen vochtig sensueel verdronken in de mijne

La bohème, la bohème
We waren jong, we hadden tijd in overvloed
La bohème, la bohème
Het was voor eeuwig, voor altijd, het was voorgoed We leefden met de dag
Het was soms hard gelag
Als er geen geld was om te eten
Maar voor een appel en een ei
Verkocht ik dan een schilderij
Dan hadden wij weer brood, wat kaas en rode wijn, de kachel kon weer branden
Toch doofde op den duur de liefde en het vuur, je glipte uit mijn handen

La bohème, la bohème
We waren jong, we hadden tijd in overvloed
La bohème, la bohème
Het leek voor eeuwig, voor altijd, maar niet voorgoed

Laatst reed ik er voorbij
Het is nu anders dan toen wij
Er samen onze liefde deelden
Die zolderkamer van weleer
Het hele huis bestaat niet meer
Betonnen dozen op elkaar
Niet meer te vinden waar
Ik jou heb aanbeden
Maar met mijn ogen dicht zie ik weer jouw gezicht en droom van ons verleden

Oohhhh, la bohème, la bohème
Ach we waren jong, we hadden tijd in overvloed
La bohème, la bohème
Het is voor eeuwig, voor altijd, voorbij voorgoed