Tiga - Hoeveel?
Ik kan de haat niet omschrijven. Ik hoop dat jij het kan begrijpen. Ik moet erover praten zodat het mijn hart kan verlaten. Het doet mijn hart zoveel zeer. Elke dag een beetje meer. Elke keer denk ik wanneer gaat het nu over? Is er iemand die mij dat kan beloven. En dan wacht ik tot iemand iets gaat zeggen. Iemand die mij het kan uileggen wanneer het eindelijk over gaat. Maar het is net of niemand mij verstaat.
Chorus:
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel ellende kan je doorstaan? Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen. Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel tranen kan je laten lopen voor de allerdiepste wonde heelt. Hoeveel? X2
Ik heb een hart dat veel geleden heeft. Hoe dapper moet je kunnen zijn om geen mens te laten zien dat je hart breekt van de pijn? Hoeveel dromen moet je laten varen? Hoe sterk moet je op je benen staan om je zelfvertrouwen te bewaren en je niet totaal laten gaan? Sommige mensen zijn voor mij een raadsel. Waar halen ze de moed vandaan? Om zonder zucht en zonder klagen elke dag hun levensweg in te gaan. Sommige lopen over rozen en treuren als de zon niet schijnt. Andere struikelen over dooien maar die blijven overeind. Tijd moeten we geven aan het betere van ons leven. We leven in heden met een bagage van het verleden. Hoe pijnlijk het verleden ook is. Dat maakt de heden nog niet mis. Met de tijd heen worden wij met ons lichaam en geest weer één. Nooit kunnen wij het verleden vergeten dat hebben wij altijd geweten. Ze zeggen tijd heelt alle wonden. Ik wou dat we dat allemaal konden. Mijn wonden zullen nooit meer helen. Maar net als zovelen zal ik verder gaan in de tijd. En misschien raak ik deze pijn nog eens kwijt. Ken je dat gevoel, alsof je wilt rennen maar je voeten vastgenageld zitten. Alsof je wilt roepen maar je keel dicht geknepen zit. Je wilt vluchten. Weg uit deze wereld. Weg van alles want het doet je zo’n pijn. Maar hoe hard je het ook probeert, je kunt niet weg. Je kunt niet weg. Je kunt geen kant op. En je voelt hoe langzaam je onder lijd. Hoe langzaam je kapot gaat. Hoe je geen grip meer op je leven hebt. Waarom knikken we elke dag als we nee bedoelen? Waarom zijn wij elke dag zo stilletjes als we vanbinnen schreeuwen? Waarom gaan wij elke dag door ons leven ook al zien we het niet meer zitten. Waarom doen wij alsof alles goed gaat terwijl het eigelijk niet slechter kan. Doe wij dat om erbij te horen en zodat ze niet kunnen zeggen “kijk het is die rare weer!”
Chorus:
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel ellende kan je doorstaan? Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen. Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel tranen kan je laten lopen voor de allerdiepste wonde heelt. Hoeveel? X2
Misschien is leven een illusie en wacht daarna een droom van werkelijkheid. Misschien is leven vol vertwijfeling die overgaat in heuse zekerheid. Misschien is leven wel heel moeizaam en wacht hierna een luie stoel. Misschien is leven slechts een zoektocht met alles wat erna komt als enig doel. Misschien doe ik het allemaal verkeerd
omdat er niemand is die mij ooit leidt. Misschien is leven wel een doolhof en raak ik steeds de weg weer kwijt. Misschien moet ik met mijn gevoel mijn verstand het zwijgen op gaan leggen. Misschien moet ik gewoon maar doen en niet te veel meer willen zeggen. Wat kan ik doen dan gewoon te proberen. Ik heb al dromen die ik droomde opgegeven wat ik kom toch nergens denk ik. Ik ben dat racisme meer als beu. Misschien moet ik beter terugkeren naar Marokko om hier van verlost te zijn. Maar ik zie geen toekomst in mij in Ifrane. Meknes is ook maar niks net als Tanger en Al Houcaima. Ik blijf lekker hier in Brasschaat. Steun krijg ik vanuit Merksem en Schoten. Toen ik naar Hoboken kwam zei een Brasschaatenaar tegen me wat er ook gebeurt keer niet terug. Maar toch blijft die stem met vol vertrouwen in mijn oren klinken. Ik zal beter stoppen met het geloven van een mooie toekomst. Er komt toch niet veel in huis. Ik ben het beu om te verlangen naar het onmogelijke. Kap er mee en ik doe mijn boeken dicht als ik toch weet dat er niks uit zal komen. Ik geef het toe ik ben waardeloos dat heb ik pas door. Ik dacht dat ik je kost vertrouwen. Weer eens een verkeerd gedacht van mij. Hoe kon ik zo stom zijn om me weer eens te laten vangen. Ik ben weer eens de dupe. Ik heb je alles verteld. Je zei dat je me begreep en dat je me zo goed mogelijk ging proberen te helpen. En dit krijg ik ervoor in de plaats. Stank voor dank . Ik dacht echt dat ik je kost vertrouwen. Weer eens een verkeerd gedacht van mij.
Chorus:
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel ellende kan je doorstaan? Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen. Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel tranen kan je laten lopen voor de allerdiepste wonde heelt. Hoeveel? X2
Chorus:
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel ellende kan je doorstaan? Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen. Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel tranen kan je laten lopen voor de allerdiepste wonde heelt. Hoeveel? X2
Ik heb een hart dat veel geleden heeft. Hoe dapper moet je kunnen zijn om geen mens te laten zien dat je hart breekt van de pijn? Hoeveel dromen moet je laten varen? Hoe sterk moet je op je benen staan om je zelfvertrouwen te bewaren en je niet totaal laten gaan? Sommige mensen zijn voor mij een raadsel. Waar halen ze de moed vandaan? Om zonder zucht en zonder klagen elke dag hun levensweg in te gaan. Sommige lopen over rozen en treuren als de zon niet schijnt. Andere struikelen over dooien maar die blijven overeind. Tijd moeten we geven aan het betere van ons leven. We leven in heden met een bagage van het verleden. Hoe pijnlijk het verleden ook is. Dat maakt de heden nog niet mis. Met de tijd heen worden wij met ons lichaam en geest weer één. Nooit kunnen wij het verleden vergeten dat hebben wij altijd geweten. Ze zeggen tijd heelt alle wonden. Ik wou dat we dat allemaal konden. Mijn wonden zullen nooit meer helen. Maar net als zovelen zal ik verder gaan in de tijd. En misschien raak ik deze pijn nog eens kwijt. Ken je dat gevoel, alsof je wilt rennen maar je voeten vastgenageld zitten. Alsof je wilt roepen maar je keel dicht geknepen zit. Je wilt vluchten. Weg uit deze wereld. Weg van alles want het doet je zo’n pijn. Maar hoe hard je het ook probeert, je kunt niet weg. Je kunt niet weg. Je kunt geen kant op. En je voelt hoe langzaam je onder lijd. Hoe langzaam je kapot gaat. Hoe je geen grip meer op je leven hebt. Waarom knikken we elke dag als we nee bedoelen? Waarom zijn wij elke dag zo stilletjes als we vanbinnen schreeuwen? Waarom gaan wij elke dag door ons leven ook al zien we het niet meer zitten. Waarom doen wij alsof alles goed gaat terwijl het eigelijk niet slechter kan. Doe wij dat om erbij te horen en zodat ze niet kunnen zeggen “kijk het is die rare weer!”
Chorus:
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel ellende kan je doorstaan? Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen. Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel tranen kan je laten lopen voor de allerdiepste wonde heelt. Hoeveel? X2
Misschien is leven een illusie en wacht daarna een droom van werkelijkheid. Misschien is leven vol vertwijfeling die overgaat in heuse zekerheid. Misschien is leven wel heel moeizaam en wacht hierna een luie stoel. Misschien is leven slechts een zoektocht met alles wat erna komt als enig doel. Misschien doe ik het allemaal verkeerd
omdat er niemand is die mij ooit leidt. Misschien is leven wel een doolhof en raak ik steeds de weg weer kwijt. Misschien moet ik met mijn gevoel mijn verstand het zwijgen op gaan leggen. Misschien moet ik gewoon maar doen en niet te veel meer willen zeggen. Wat kan ik doen dan gewoon te proberen. Ik heb al dromen die ik droomde opgegeven wat ik kom toch nergens denk ik. Ik ben dat racisme meer als beu. Misschien moet ik beter terugkeren naar Marokko om hier van verlost te zijn. Maar ik zie geen toekomst in mij in Ifrane. Meknes is ook maar niks net als Tanger en Al Houcaima. Ik blijf lekker hier in Brasschaat. Steun krijg ik vanuit Merksem en Schoten. Toen ik naar Hoboken kwam zei een Brasschaatenaar tegen me wat er ook gebeurt keer niet terug. Maar toch blijft die stem met vol vertrouwen in mijn oren klinken. Ik zal beter stoppen met het geloven van een mooie toekomst. Er komt toch niet veel in huis. Ik ben het beu om te verlangen naar het onmogelijke. Kap er mee en ik doe mijn boeken dicht als ik toch weet dat er niks uit zal komen. Ik geef het toe ik ben waardeloos dat heb ik pas door. Ik dacht dat ik je kost vertrouwen. Weer eens een verkeerd gedacht van mij. Hoe kon ik zo stom zijn om me weer eens te laten vangen. Ik ben weer eens de dupe. Ik heb je alles verteld. Je zei dat je me begreep en dat je me zo goed mogelijk ging proberen te helpen. En dit krijg ik ervoor in de plaats. Stank voor dank . Ik dacht echt dat ik je kost vertrouwen. Weer eens een verkeerd gedacht van mij.
Chorus:
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel ellende kan je doorstaan? Hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen. Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel tranen kan je laten lopen voor de allerdiepste wonde heelt. Hoeveel? X2
Songteksten.net heeft toestemming van Stichting FEMU om deze songtekst te tonen.
De songteksten mogen niet anders dan voor privedoeleinden gebruikt worden, iedere andere verspreiding van de songteksten is niet toegestaan.