Thomas Gene - Nooit Meer

de trein komt langzaam in beweging
vrolijk hang je uit het raam
stel haar wel, doe haar de groeten
ja ik trek heus wel mijn plan
en daar ga je voor een weekje
naar je beste schoolvriendin
en je maakt een vlugge afdruk
op het raam vorm jij een zoen

na een halfuur, thuis gekomen
dooi ik in de keuken rond
ik probeer je niet te missen
maar dat lukt me geen second
in m'n hoofd hoor ik mijn woorden
felgesproken, ondoordacht
'k wil zo graag een week alleen zijn
'k had jou antwoord nooit verwacht

nooit meer van m'n leven
nooit meer laat ik je gaan
hou me vast en laat de breugde
van m'n hart naar jou uitgaan
vul m'n wereld met je zonlicht
vul m'n ziel met jou bestaan
en beloof me dat je noot meer
van me weg zult gaan

ik probeer een boek te lezen
lees steeds dezelfde zin
MTV brengt geen verstrooiing
dus loop ik de stad weer in
ik betrap me op iets grappigs
want ik houd me steeds weer op
loop dezelfde kleine circel
in de buurt van het station

nooit meer van m'n leven
nooit meer laat ik je gaan
hou me vast en laat de breugde
van m'n hart naar jou uitgaan
vul m'n wereld met je zonlicht
vul m'n ziel met jou bestaan
en beloof me dat je noot meer
van me weg zult gaan

ik tel de uren als minuten
en de tijd werkt als een beul
het regent en het miezert
maar dat doet me niet zoveel
noot eerder in mijn leven
kwam een trein als redder aan
en jij vraagt mij met een glimlach
heeft die week jou deugd gedaan?

nooit meer van m'n leven
nooit meer laat ik je gaan
hou me vast en laat de breugde
van m'n hart naar jou uitgaan
vul m'n wereld met je zonlicht
vul m'n ziel met jou bestaan
en beloof me dat je noot meer
van me weg zult gaan

oh, beloof me
dat je nooit meer weg zal gaan
noot meer, nee
beloof me
nooit meer