Karin Bloemen - Enfin

Niet smoorverliefd misschien,
die tijd had je gehad,
maar ergens had-ie wat:
die oogopslag, dat haar...
misschien niet echt een tien,
maar toch een zes of meer,
een acht een enk’le keer.
enfin, vergeet het maar.
het samen langs het strand gaan
of naar een restaurant gaan,
de kaarsen en de wijn,
da’s allemaal verleden,
de kleine aardigheden
van met zijn tweeen zijn.

Niet elke dag een feest,
soms meer een martelgang,
maar ach, je wist allang,
dat sprookjes niet bestaan.
het blondje en het beest,
nou ja, je was ook dom,
toen lachte je daar om,
maar dat is je vergaan.
de bitse commentaren
van wie wat slimmer waren,
herinner je je weer,
het snieren en het spotten
en hun gelijk tenslotte,
dat doet nu dubbel zeer.

Okay, het was een beetje een proleet,
maar als je nou toch viel op tegenpolen?
bij alles wat-ie zei en wat-ie deed
weerklonken op de achtergrond violen.
maar alles wat hij nu nog van je weet,
heeft-ie gestolen...

Opnieuw terug naar af,
kijk aan, daar zit je weer,
nu hoef je niemand meer,
al wil hij nog zo graag,
het klinkt een beetje laf,
maar of je, al met al,
ooit nog weer durven zal,
blijft eventjes de vraag.
voorlopig is het slikken
en stiekem even snikken
om weer geen happy end...
het praten voor de muren,
de blikken van de buren,
het zij zo, alles went...

Het zal weer maanden duren,
voor je er blij om bent...