Maarten En Ik - Annegon

Annegon
Ooit sprak ik een meisje in de trein, stralend als een zon.
Zo zou ieder meisje moeten zij, ze heette Annegon.
Het was bij Rotterdam, toen van het 1 het ander kwam.
En ik mocht haar en zij mocht mij: dit moet echte liefde zij.

Zo werd de verkering tussen mij en Annegon een feit.
Maanden vlogen als een week voorbij, ja dit was voor altijd.
Toen kwam die ene dag dat ik voor het eerst haar ouders zag.
En zij mocht mij en ik zag haar vader
En ik deed iets wat ik nooit had moeten doen,
Want ik zag haar vader en zei
“eindelijk spreek ik die teringlijer
Die het in z’n gore harses heeft gehaald
Om het meisje van m’n dromen
zo’n tyfus naam te geven.
Welke karhengst noemt z’n kind nou Annegon.

Het werd even stil…
En ik mocht haar en zij mocht mij never nooit meer zien.
Net sprak ik een meisje in bus, een schoonheid om te zien.
Maar het was verdomme Annegon der zus zij heet Gerbodrien…