Phillibustas - Als De Adem Stokt

Je legt je hoofd neer
Je ogen sluiten als een poort
Je moet niet treuren, zegt iedereen
Het leven gaat voort
Ik wil het uitschreeuwen
Maar mijn ziel lijkt vermoord
Er komen tranen naar beneden en mijn zicht wordt gestoord
Ik voel me uitgeboord
En uitgekocht en verraden
Je slaat me gade
Wanneer kruisen onze paden weer
‘k loop langs de kade
ik smeek het water om genade
ik kan niet helder denken
’t lijkt wel of mijn kop vol zit met maden
ik wil de schade wel beperken
maar ik heb de kracht niet
ik neem een taxi
en strompel door de dag tot ik de nacht zie
ik ben mentaal geïsoleerd, vertoon geen enkele reactie
het leven is een dikke Vlaamse klucht
maar ik lach niet
en verwacht niet
dat de herinnering die je meegaf
zal verwateren
alsof ik met mijn voeten in de zee maf
niet per se laf
dat ik nu vlucht in mijn gedachten
eeuwig twijfelend aan mezelf vraag ik me dees af:


Waarom sterven mensen?
Waarom stoppen ze met leven?
Als de adem stokt, hebben ze de strijd dan opgegeven?
Is dat het streven naar bestaan?
Een mooi moment of zeven?
Waarom sterven mensen die ik graag mijn leven had gegeven?


Een simpel telefoontje of bezoek dat is toch easy?
Maar stress en zinloos tijdverdrijf veranderden mijn visie
’t is nu wel te laat da’k fouten in mijn strategie zie
ik wil mijn flaters repareren maar ik heb de energie niet
en ik zie niet, wat het nut was van jouw lijden
je bleef tijden strijden, maar ik kon je niet bevrijden
of vermijden dat die ziekte bleef getijden
en uitbreiden tot het einde van jouw tijden
hier op aarde, want in ons hart blijf je leven,
je blijft zweven in mijn dromen tot ik mijn laatste zucht moet geven
Al worden oneven getallen even, al wordt de logica verdreven
Al worden de wetten van de zwaartekracht zomaar opgeheven
Ik zal je nooit vergeten, je hebt je in mij vastgebeten
Wij blijven draaien rond elkaar zoals kometen
Ik ben bezeten, denk ik, want zelf je foto doet me zweten
Hoe hard het pijn doet hier vanbinnen kan niemand weten

Waarom sterven mensen?
Waarom stoppen ze met leven?
Als de adem stokt, hebben ze de strijd dan opgegeven?
Is dat het streven naar bestaan?
Een mooi moment of zeven?
Waarom sterven mensen die ik graag mijn leven had gegeven?

Ik zie je creperen in je bed en ik voel de pijn in mijn hart steken
Weken duren seconden maar voor jou zijn seconden weken
Mijn gebreken komen boven, mijn lichtzinnigheid komt zich wreken
Maar er is gewoon geen terugweg naar de tijd die is verstreken
Voor leken is het moeilijk, je bijt je vast in je geloof
Voor de smeekbede van deze rapper blijft jouw God wel doof
Ach kon ik één weekje naast je bed zitten, één weekje met je praten
Kon iemand ons maar één klein weekje in de waan laten
En de gaten vullen van verhalen die jij nooit echt kon vertellen
Omdat ik niet luisterde naar jou ofwel te lui was om te bellen
Ik blijf nu achter met dat leeg gevoel dat aan mijn diepste knaagt
Of jij me nu kan horen praten heb ik me altijd afgevraagd
Is er nog plaats daarboven, kan ik met je mee op deze reis?
Ik kan die klootzak wel vermoorden met zijn mantel en zijn zeis!
Maar ik hou me sterk en hoop in stilte dat jij op me wacht
En dat ik eindelijk kan slapen deze nacht…

Waarom sterven mensen?
Waarom stoppen ze met leven?
Als de adem stokt, hebben ze de strijd dan opgegeven?
Is dat het streven naar bestaan?
Een mooi moment of zeven?
Waarom sterven mensen die ik graag mijn leven had gegeven?

Waarom sterven mensen?
Waarom stoppen ze met leven?
Als de adem stokt, hebben ze de strijd dan opgegeven?
Is dat het streven naar bestaan?
Een mooi moment of zeven?
Waarom sterven mensen die ik graag mijn leven had gegeven?




milia