Brigitte Kaandorp - Lente (zó)

Als ze 's middags thuiskomt in de druilerige regen
En ze laat d'r fiets gewoon maar vallen in de heg
Ze smijt d'r boeken in een hoek
Een schop d'r tegen
Dan weet ik al genoeg, maar ik kijk wel uit met wat ik zeg

Hij heeft het uitgemaakt
'k Heb het aan zien komen
Oh, de eerste keer doet dat verschrikkelijk veel pijn
Midden in de winter nota bene
Nu alle kleuren zijn verdwenen
Nu de zon maar niet wil schijnen
En het eeuwig donker lijkt

Als ik het kon schoof ik de hemel voor je open
Ik floot het fluitenkruid zo uit de natte klei
Ik haalde de kou uit de lucht
Ik joeg de winter op de vlucht
Ik zette een koe in de wei
En in ene was het mei
En je verdriet was dan vergeten en voorbij

Als ik later thee wil komen brengen op d'r kamer
Dan roept ze door de deur 'ik hoef niks laat me nou met rust'
Wat vroeger met een pleister en een kus
Of een snoepje was verholpen
Daar helpt nu geen lieve moeder meer
Dat is voorlopig niet gesust

Als ik het kon blies ik die grijze zooi aan flarden
Ik haalde de vogels uit het zuiden voor je terug
Ik pleurde een ei in een nest
En ik zei, kom op je doet je best maar
We moeten lente hebben en een beetje vlug

Na elke winter is er altijd weer een lente
't Is in de eeuwigheid nog nooit anders gegaan
De eerste merel die fluit
De eerste knoppen schieten uit
En ook al geloof je me niet
Opeens verdwijnt je verdriet
't Is in de eeuwigheid nog nooit anders gegaan

Er komen zo veel nieuwe lentes
Zo veel nieuwe zomers
En zo veel nieuwe liefdes voor je aan