Kasper Van Kooten - Als ze lacht

Vlak naast het kerkje, staat een man.
Dat ben ik zelf, wat dacht je dan. Ik neem het plein diep in me op.
Ik ben hier voor de eerste keer, maar weet ik kom hier ooit wel weer.
Het is een korte tussenstop van een reis. Met het doel, mijn muze terug te zien.
En ik weet nog niet wanneer of welke vorm deze keer.
Als een vlinder of de zon misschien, we zullen zien.

En als ze lacht, brengt ze de kroontjes pen hier.
Als ze lacht, krult ze de letters op papier. Zoals ze lacht.
En ik doe nog zoveel fout, maar ze lacht en verbeterd met goud.

Door gaat de reis naar waar ze is. En wat heb ik haar gemist, een jaar vloog zomaar weer voorbij.
Met heel veel lawaai en weinig inhoud, niet het werk waarin je zin had.
Er zat niet echt veel schoonheid bij. Maar ik weet, dat vormt de drang de muze terug te zien.
En de sterren staan goed, ik weet precies waar ik zijn moet. En daar zal ik haar gaan zien, misschien. En als ze lacht, brengt ze de kroontjes pen hier.
Als ze lacht, krult ze de letters op papier. Zoals ze lacht.
En ik doe nog zoveel fout, maar ze lacht en verbeterd met goud.

Geef de noodzaak, breng de zin. En ontbrand het vuur en zet mij er middenin.
Laat me lachen, geef me die traan. Laat de letters, het woord en de zinnen er staan.
Geef het woord en laat het er staan. Breng de zinnen en laat dit voor altijd zo gaan.
Dat ik de muze zoek en vind, dat ze strakjes weer naar me lacht (als ze lacht).
Alleen als ze lacht, wanneer ze verschijnt. En al komt ze diep in de nacht (al komt ze diep in de nacht).
De muze schrijft haar boodschap in goud. Mijn muze maakt het reizen vertrouwd.

Als ze lacht.