Hans Teeuwen - De Jostiband

Luister mensen, ik hou van muziek.
Daar gaat het niet om, laat daar geen misverstand over bestaan.
Maar ik hou van mooie muziek.
Met gevoel gespeeld, door musici die hun instrument meester zijn EN bereid zijn daar moeite voor te doen.
Daar hou ik van.
Muziek troost mij, als ik het moeilijk heb, en ik had het moeilijk die dag.
Ik loop door de stad, ik zie een poster hangen: Jostiband
Ik wist niet wat het was, maar ik dacht: band, muziek. Daar was ik aan toe.
Ik was toe om getroost te worden door mooie muziek.
Ik ga daar heen, ik betaal verdomme nog geld voor een kaartje!
Ik zit daar in die zaal, dat tuig begint te spelen: kut muziek
Ongeinspireerde bagger!
Dat niet met muziek maken te maken heeft.
Muziek maken doe je met je hart, en dat is niet met je tong uit je bek kwijlend op een xylofoon staan te hengsten.
Je zal een componist zijn, weet je wel.
Gezwoegt hebben op een mooie melodie.
En dan gaan die mafketels, want dat zijn het, die maken het kapot!
En waarom? Waarom?
Omdat ze lui zijn.
Te lui om te repeteren, wat elke muziek moet.
Maar nee hoor! `Ik ben een mongool, alles wat ik doe is toch wel leuk!`
Ja, met zo een instelling, blijf je zwakzinnig.
Vind je het gek!
En zo gek zijn ze niet hoor.
Oh nee!
Nee, nee, want de hele dag is het van humhum
En dan is die laatste verzorger weg, en dan tegen elkaar:
Zeg, ik heb die gozer helemaal onder gekwijld!
DAT is zwakzinnig.