Titanic de musical - Kolenmijn

Ze lijkt zo schoon dit nieuwe schip,
Maar een ding blijkt alweer
Het vuile werk komt als vanouds op onze schouders neer
Je kijkt vanonder naar omhoog maar niemand hoort of ziet je
Hoe nieuw dit wonderschip ook lijkt het blijft het ouwe liedje

Stook de vlammen maar op hou de ketel heet, gooi je schep in de oven die kolen vreet en de lucht in me longen verkookt compleet.
Onder wolken van stof en stoom en zweet.
Is dit nou dat prachtige leven hier aan boord.

Als jochie van een jaar of acht begon ik in de kolenmijn,
Begraven in een diepe schacht, zo stierf m’n ziel, steeds meer.
Ik snakte naar lucht en vluchtte zover als ik kon
Aan boord van dit schip, zo’n kanjer van tienduizend ton
En ik dacht het arme leven begon.

Ja de zee was altijd een droom van mij,
Tussen wolken en wind daar ben je vrij.
Maar niemand ontsnapt aan zijn lot, ik ken mijn plaats.

Ik ruil een schacht voor kolengruis, zweten in het ketelhuis
En zeven dekken hoger zit een vent, die speelt de baas.
En weer zit ik vast begraven in staal en in chroom
De ovens aan boord verbranden mijn droom tot stoom.
En geen mens houdt deze machines in toom,
Sneller ga sneller nog man, klinkt de baas in mijn oor.
En de gigantische schroeven die ploegen maar door.

Voor een eerste reis gaan we veel te snel,
Alle ketels koken al veel te fel,
Maar het schip moet sneller dat is het bevel

Ze krijgt het zwaar,
Echt waar.