Kapabel - De Avonduren

De avond valt.
En het licht trekt weg.
Sterren verschijnen
Exact op hun plek, echt.
Het zit hem in het tijdstip
Maar hoe, zeg me, vergelijk ik dit, want
Uitindelijk
Is weinig genoeg.

Dus terwijlik de maan groet
En ik mijn schrijfhoek opzoek
Wordt alles vergeten. Alles losgelaten
En wordt er geschreven.
Deze uren zijn schaars. En ze duren maar even.
Ze leggen het vuur aan je schenen en,
Puur en alleen om, deze niet te vermijden reden,
Bewaar ik mijn slaap Ik verjaag geesten
En ik versla draken.
Ik red de prinses, ik, ninja over de daken.
Ik kan het zo gek niet verzinnen, of ik kan het maken.

Ik schrijf verhalen.

En dan komt de zon op
En alles begint te leven
De dag begint duidelijk vorm aan te nemen
De dauw wordt regen maar de zon komt eraan
Starend naar de horizon lijkt alles stilstaand
Of vertraagd te bewegen, neem het in me op
Ooit zie ik trug, ookal is het vergezocht,
het is niet te verklaren en nog, is de poging genoeg,
en exact waar ik naar zocht,
't is een vreemde relatie, toch, ik blijf
Wachtend en zoekend naar besteding van mijn tijd,
Tot de zon weer daalt, ik mijn pen pak en schrijf
Tot ik kramp in mijn vingers krijg
Zolang de zon en de maan, verruilen van plek
De wolf huilt en de haan "bevecht" (?)
De aarde, draait, is dit alles wat ik nodig heb.