Bé Schmaal - Vulkoan

Van boet’n is ’t nait te zain, hou ’t van binnen brand.
Van ofstand liekt ’t schier, hest diezulf goud in de hand.
Het kolken in dien kop, is wat gainaine wait.
Nait te blussen vuur, van binnen gloeiend hait.
Dien gloei’nde gevuilens vormen woorden en zinnen.
Zuiken zuch ’n oetweg, bliem’ nait langer meer binnen.
De oorzoak van het kolken, allaint bie die bekind.
Allemoal oale piene, doar bist doe noeit aan wind.

Dien kop stait op knappen.
Het wordt die hoast teveul.
Onrust woar komst doe vandoan.
Bist compleet overstuur.
Woorden as aaske en vuur.
Barsten los as bist ’n vulkoan.

As lava stroomt de piene uut dien heufd.
Wilst groag dien rust, aine dei in die geleufd.
Dien haide lava brandt alles plat.
Mor vormt neie grond zo vruchtboar as wat.
Ains gait ’t stoppen, ’t roazen van gedachten.
Zwoare depressies doar zitst doe nait op te wachten.
De pries is hoog, joa veul te duur
Oeit trekt rook op en dooft het vuur.

Dien kop stait op knappen.
Het wordt die hoast teveul.
Onrust woar komst doe vandoan.
Bist compleet overstuur.
Woorden as aaske en vuur.
Barsten los as bist ’n vulkoan. INSTRUMENTAAL

Zwaarde wolken beneem’ die het zicht.
’t duurt nait laank meer en uut gait ’t licht.

Dien kop stait op knappen.
Het wordt die hoast teveul.
Onrust woar komst doe vandoan.
Bist compleet overstuur.
Woorden as aaske en vuur.
Barsten los as bist ’n vulkoan.

Dien kop stait op knappen.
Het wordt die hoast teveul.
Onrust woar komst doe vandoan.
Bist compleet overstuur.
Woorden as aaske en vuur.
Barsten los as bist ’n vulkoan.