Vertaling van: Laura Pausini - La Soledad
Marco is vertrokken om niet meer terug te keren,
de ochtendtrein komt nu zonder hem,
het is enkel een hart met een ziel van metaal,
in die grijze nevel die de stad omhult.
Zijn bank is leeg, Marco blijft binnen mij,
ik voel hem ademen, ik denk dat hij hier nog is,
zelfs de enorme afstand kan twee harten
met slechts één ritme niet scheiden.
Misschien denk je wel aan mij,
als je met niemand wil praten,
als je je verstopt zoals ik.
Als je van alles vlucht en je gaat,
vroeg naar bed zonder te eten,
als je het hoofdkussen sterk tegen je aandrukt
en begint te wenen
als je niet weet hoeveel kwaad
de eenzaamheid je doet. Ik bekijk in mijn dagboek jou foto
met ogen van een beetje timide jongen.
Ik druk hem tegen mijn borst en het lijkt me dat
je hier bent, tussen Engels en wiskunde.
Je vader en zijn adviezen, wat een monotoon gedoe,
door zijn werk en andere onbenulligheden,
heeft je meegenomen zonder rekening met jou te houden,
hij heeft gezegd: “op een dag zul je het begrijpen”.
Misschien denk je wel aan mij,
je zult vrienden ontmoeten,
in een poging om te vergeten,
dat is helemaal niet gemakkelijk, de waarheid,
ik kan niets meer tijdens de les,
en 's avonds is het nog erger,
ik heb geen zin om te studeren, naar jou
gaan mijn gedachten uit.
Het is onmogelijk om het leven van ons twee zo te scheiden
,daarom, wacht op me, mijn lief… bewaar de illusie.
De eenzaamheid tussen ons twee,
die stilte in mijn binnenste,
die onrust om het leven zo te zien voorbijgaan zonder jou liefde.
Daarom, wacht op me, want
dit kan niet gebeuren,
het is onmogelijk om het verhaal van ons twee zo te scheiden.
De eenzaamheid tussen ons twee,
die stilte in mijn binnenste,
die onrust om het leven zo te zien voorbijgaan zonder jou liefde.
Daarom, wacht op me, want
dit kan niet gebeuren,
het is onmogelijk om het verhaal van ons twee zo te scheiden.
De eenzaamheid.
de ochtendtrein komt nu zonder hem,
het is enkel een hart met een ziel van metaal,
in die grijze nevel die de stad omhult.
Zijn bank is leeg, Marco blijft binnen mij,
ik voel hem ademen, ik denk dat hij hier nog is,
zelfs de enorme afstand kan twee harten
met slechts één ritme niet scheiden.
Misschien denk je wel aan mij,
als je met niemand wil praten,
als je je verstopt zoals ik.
Als je van alles vlucht en je gaat,
vroeg naar bed zonder te eten,
als je het hoofdkussen sterk tegen je aandrukt
en begint te wenen
als je niet weet hoeveel kwaad
de eenzaamheid je doet. Ik bekijk in mijn dagboek jou foto
met ogen van een beetje timide jongen.
Ik druk hem tegen mijn borst en het lijkt me dat
je hier bent, tussen Engels en wiskunde.
Je vader en zijn adviezen, wat een monotoon gedoe,
door zijn werk en andere onbenulligheden,
heeft je meegenomen zonder rekening met jou te houden,
hij heeft gezegd: “op een dag zul je het begrijpen”.
Misschien denk je wel aan mij,
je zult vrienden ontmoeten,
in een poging om te vergeten,
dat is helemaal niet gemakkelijk, de waarheid,
ik kan niets meer tijdens de les,
en 's avonds is het nog erger,
ik heb geen zin om te studeren, naar jou
gaan mijn gedachten uit.
Het is onmogelijk om het leven van ons twee zo te scheiden
,daarom, wacht op me, mijn lief… bewaar de illusie.
De eenzaamheid tussen ons twee,
die stilte in mijn binnenste,
die onrust om het leven zo te zien voorbijgaan zonder jou liefde.
Daarom, wacht op me, want
dit kan niet gebeuren,
het is onmogelijk om het verhaal van ons twee zo te scheiden.
De eenzaamheid tussen ons twee,
die stilte in mijn binnenste,
die onrust om het leven zo te zien voorbijgaan zonder jou liefde.
Daarom, wacht op me, want
dit kan niet gebeuren,
het is onmogelijk om het verhaal van ons twee zo te scheiden.
De eenzaamheid.