Vertaling van: Amalia Rodrigues - Foi deus

Ik weet niet, niemand weet
Waarom ik fado zing
Op deze gekwetste toon
Vol pijn en verdriet,
En in deze kwelling,
Bestaande uit leed,
Voel ik dat mijn ziel
Hier van binnen tot rust komt
In de verzen die ik zing.

God was het, die licht gaf aan de ogen,
Die de rozen deed geuren,
Goud schonk aan de zon en zilver aan het maanlicht;
God was het, die in mijn hart een rozenkrans
Van smarten heeft gelegd,
Die ik een voor een afloop,
Terwijl ik schreiend zing.
Hij plaatste de sterren aan de hemel,
Hij maakte het eindeloze luchtruim,
Hij gaf de zwaluwen hun rouwkleur, oh
En mij gaf Hij deze stem. Als ik zing, weet ik niet wat ik zing,
Vermenging van ongeluk,
Saudade, tederheid
En misschien ook van liefde,
Maar ik weet wel dat als ik zing,
Dan voel ik dat ondertussen,
Wanneer ik verdriet heb,
De tranen op het gezicht
Maakt dat wij ons beter voelen.

God was het, die een stem gaf aan de wind,
Licht aan het heelal
En de blauwe kleur aan de golven van de zee.
God was het, die in mijn hart een rozenkrans
Van smarten heeft gelegd,
Die ik een voor een afloop,
Terwijl ik schreiend zing.
Van de nachtegaal maakte Hij een dichter,
Hij zette de rozemarijn in het veld,
Gaf de bloemen aan de lente, oh,
En mij gaf Hij deze stem.