Vertaling van: Bushido - Augenblick
Wat is er met ons d?
Ik herken je niet meer.
Ik kijk je aan en voel,
Ik ben bij jou niet veilig.
Wij beide wilden praten,
Nu maken we weer ruzie.
Wanneer je eerlijk bent, weet je,
Dat ik dat niet verdient heb.
Ich krijg zo langzaam angst,
Dat je niet meer beminnen kan.
Dat jij gevoelens, die ik heb,
Niet beantwoorden kan.
Het maakt me ziek, wanneer je zegt,
Dat dat niet klopt.
Je praat met het grote geluk,
Dus je gedraagt je zoals een kind.
Waarom, doe je mij dit aan?
Van waar komt die haat in jou?
Ik wil niet bekennen,
Dat ik mijn plaats verlies,
De plaats in jouw hart,
Tot diep in je ziel.
Nu zitten jouw blikken
Als een strik om mijn keel.
Je hoort me niet meer toe,
Ik heb geen betekenis meer.
Mijn gedachten vliegen door de ruimte,
Kriskras ( Door de ruimte )
Je vreest, het is oke,
Wanneer je daarom vlucht.
Beter dat je nu gaat,
Voordat je mijn tranen ziet.
Het is een ogenblik,
Dat jou het leven neemt.
En het is heel duidelijk,
Of wij beide daartegen zijn.
Want ons lot,
Wij wachten op de dag,
En het verlies zal komen,
Zoals de nagel in de doodskist.
Ik rijd nu naar huis,
Ik heb je losgelaten.
Als ik een meisje zou zijn,
Zou ik deze beide coupletten haten.
Ik speel het niet klaar met jou,
Ik speel het niet klaar met mezelf.
Ik weet nog, hoe ik je gezien had,
In de lade hier.
Ze las de Krant -
En dronk haar koffie met melk.
Ik wist, dat ik nu
De moeder van mijn kinderen zie.
En als ze plotseling lachtte,
Klonk het zoals engelstemmen.
Het klonk zo bitterzoet,
Alsof kleine engelen zingen.
Dan is feit,
Dat deze vrouw iets bijzonders is.
En als ze kijkt, is het,
Alsof men de zon vergeet.
Dit schenk van God,
En men mist een persoon
Eerst plotseling dan,
Als het moment voorbij is.
Wanneer men het telefoontje krijgt,
En ze in coma ligt.
Het haalt je eronderuit,
Alsof men helemaal geen cocaïne teelt.
Ik sla een gat in de muur,
Met de blote vuist.
Ik heb angst,
Angst, voor de weg in het ziekenhuis. Het is een ogenblik,
Dat jou het leven neemt.
En het is heel duidelijk,
Of wij beide daartegen zijn.
Want ons lot,
Wij wachten op de dag,
En het verlies zal komen,
Zoals de nagel in de doodskist.
Ik geloof dat je me kan horen,
Ik ben nu hier bij jou.
Wij beide weten,
Er is veel met ons gebeurt.
Zoals je hier liggen moet,
En kunstmatig beademt wordt.
Egaal wat er is gebeurt,
Vandaag blijf ik tot je ophoudt met ademen.
De medicijnen zeggen,
Dat je vandaag van ons weg zult gaan.
Ik hoor je zwakke hart kloppen,
En mij komen de tranen.
Ik wilde je zoveel zeggen,
Ik wilde het in orde maken.
Ik bid, dat je merkt,
Hoeveel ik meen van wat ik zeg.
Ik weet, dat de engelen goed
Voor je ziel zullen zorgen.
En ook zal er een vlinder komen,
Zoals elke morgen.
Laat je angsten hier,
Neem mijn hoop mee.
Ik weet, voor ieder mens,
Is de dood een compromis.
Ik zal mijn hart geven.
Ik zal je tot de hemel dragen,
Jou daar aan het slapen leggen,
En je de pijn wegnemen.
Toch, het is jouw reis,
Ik kan je niet begeleiden.
God wil,
dat ik er bij deze reis niet bij ben.
Het is een ogenblik,
Dat jou het leven neemt.
En het is heel duidelijk,
Of wij beide daartegen zijn.
Want ons lot,
Wij wachten op de dag,
En het verlies zal komen,
Zoals de nagel in de doodskist.
Ik herken je niet meer.
Ik kijk je aan en voel,
Ik ben bij jou niet veilig.
Wij beide wilden praten,
Nu maken we weer ruzie.
Wanneer je eerlijk bent, weet je,
Dat ik dat niet verdient heb.
Ich krijg zo langzaam angst,
Dat je niet meer beminnen kan.
Dat jij gevoelens, die ik heb,
Niet beantwoorden kan.
Het maakt me ziek, wanneer je zegt,
Dat dat niet klopt.
Je praat met het grote geluk,
Dus je gedraagt je zoals een kind.
Waarom, doe je mij dit aan?
Van waar komt die haat in jou?
Ik wil niet bekennen,
Dat ik mijn plaats verlies,
De plaats in jouw hart,
Tot diep in je ziel.
Nu zitten jouw blikken
Als een strik om mijn keel.
Je hoort me niet meer toe,
Ik heb geen betekenis meer.
Mijn gedachten vliegen door de ruimte,
Kriskras ( Door de ruimte )
Je vreest, het is oke,
Wanneer je daarom vlucht.
Beter dat je nu gaat,
Voordat je mijn tranen ziet.
Het is een ogenblik,
Dat jou het leven neemt.
En het is heel duidelijk,
Of wij beide daartegen zijn.
Want ons lot,
Wij wachten op de dag,
En het verlies zal komen,
Zoals de nagel in de doodskist.
Ik rijd nu naar huis,
Ik heb je losgelaten.
Als ik een meisje zou zijn,
Zou ik deze beide coupletten haten.
Ik speel het niet klaar met jou,
Ik speel het niet klaar met mezelf.
Ik weet nog, hoe ik je gezien had,
In de lade hier.
Ze las de Krant -
En dronk haar koffie met melk.
Ik wist, dat ik nu
De moeder van mijn kinderen zie.
En als ze plotseling lachtte,
Klonk het zoals engelstemmen.
Het klonk zo bitterzoet,
Alsof kleine engelen zingen.
Dan is feit,
Dat deze vrouw iets bijzonders is.
En als ze kijkt, is het,
Alsof men de zon vergeet.
Dit schenk van God,
En men mist een persoon
Eerst plotseling dan,
Als het moment voorbij is.
Wanneer men het telefoontje krijgt,
En ze in coma ligt.
Het haalt je eronderuit,
Alsof men helemaal geen cocaïne teelt.
Ik sla een gat in de muur,
Met de blote vuist.
Ik heb angst,
Angst, voor de weg in het ziekenhuis. Het is een ogenblik,
Dat jou het leven neemt.
En het is heel duidelijk,
Of wij beide daartegen zijn.
Want ons lot,
Wij wachten op de dag,
En het verlies zal komen,
Zoals de nagel in de doodskist.
Ik geloof dat je me kan horen,
Ik ben nu hier bij jou.
Wij beide weten,
Er is veel met ons gebeurt.
Zoals je hier liggen moet,
En kunstmatig beademt wordt.
Egaal wat er is gebeurt,
Vandaag blijf ik tot je ophoudt met ademen.
De medicijnen zeggen,
Dat je vandaag van ons weg zult gaan.
Ik hoor je zwakke hart kloppen,
En mij komen de tranen.
Ik wilde je zoveel zeggen,
Ik wilde het in orde maken.
Ik bid, dat je merkt,
Hoeveel ik meen van wat ik zeg.
Ik weet, dat de engelen goed
Voor je ziel zullen zorgen.
En ook zal er een vlinder komen,
Zoals elke morgen.
Laat je angsten hier,
Neem mijn hoop mee.
Ik weet, voor ieder mens,
Is de dood een compromis.
Ik zal mijn hart geven.
Ik zal je tot de hemel dragen,
Jou daar aan het slapen leggen,
En je de pijn wegnemen.
Toch, het is jouw reis,
Ik kan je niet begeleiden.
God wil,
dat ik er bij deze reis niet bij ben.
Het is een ogenblik,
Dat jou het leven neemt.
En het is heel duidelijk,
Of wij beide daartegen zijn.
Want ons lot,
Wij wachten op de dag,
En het verlies zal komen,
Zoals de nagel in de doodskist.