Vertaling van: Bruce Springsteen - Downbound Train
Ik had een baan, ik had een meisje
Ik had iets gaande, meneer, in deze wereld
Ik werd ontslagen bij de houtzagerij
Onze liefde ging slecht, de tijden werden moeilijk
Nu werk ik bij de wasstraat, waar het alleen maar regent
Heb je niet het gevoel dat je een rijder bent op een neerwaartse gaande trein
Ze zei gewoon: "Joe, ik moet gaan, we hadden het eens
We hebben het niet meer"
Ze pakte haar koffers en liet me achter
Ze kocht een kaartje op de Central Line
's Nachts als ik slaap, hoor ik die fluit janken
Ik voel haar kus in de mistige regen
En ik heb het gevoel dat ik een rijder ben in een neerwaartse gaande trein Gisteravond hoorde ik je stem
Je huilde, huilde
Je was zo alleen
Je zei dat je liefde nooit was gestorven
Je wachtte thuis op me
Trok mijn jas aan, ik rende door het bos
Ik rende tot ik dacht dat mijn borst zou exploderen
Daar op de open plek, voorbij de snelweg
In het maanlicht straalde ons trouwhuis
Ik rende door de tuin
Ik stormde door de voordeur
Mijn hoofd bonkt hard
De trap op klom ik
De kamer was donker, ons bed was leeg
Toen hoorde ik die lange fluit janken
En ik viel op mijn knieƫn, liet mijn hoofd hangen en huilde
Nu zwaai ik met een voorhamer in een spoorwegarbeidsploeg
Sla de dwarsliggers neer
Werk in de regen
Wel, voelt het niet of je een rijder bent in een neerwaartse gaande trein
Ik had iets gaande, meneer, in deze wereld
Ik werd ontslagen bij de houtzagerij
Onze liefde ging slecht, de tijden werden moeilijk
Nu werk ik bij de wasstraat, waar het alleen maar regent
Heb je niet het gevoel dat je een rijder bent op een neerwaartse gaande trein
Ze zei gewoon: "Joe, ik moet gaan, we hadden het eens
We hebben het niet meer"
Ze pakte haar koffers en liet me achter
Ze kocht een kaartje op de Central Line
's Nachts als ik slaap, hoor ik die fluit janken
Ik voel haar kus in de mistige regen
En ik heb het gevoel dat ik een rijder ben in een neerwaartse gaande trein Gisteravond hoorde ik je stem
Je huilde, huilde
Je was zo alleen
Je zei dat je liefde nooit was gestorven
Je wachtte thuis op me
Trok mijn jas aan, ik rende door het bos
Ik rende tot ik dacht dat mijn borst zou exploderen
Daar op de open plek, voorbij de snelweg
In het maanlicht straalde ons trouwhuis
Ik rende door de tuin
Ik stormde door de voordeur
Mijn hoofd bonkt hard
De trap op klom ik
De kamer was donker, ons bed was leeg
Toen hoorde ik die lange fluit janken
En ik viel op mijn knieƫn, liet mijn hoofd hangen en huilde
Nu zwaai ik met een voorhamer in een spoorwegarbeidsploeg
Sla de dwarsliggers neer
Werk in de regen
Wel, voelt het niet of je een rijder bent in een neerwaartse gaande trein