Vertaling van: Sirenia - At Sixes And Sevens
In tijden van strijd
Lijk je alles te verliezen, en zelfs meer
Geen leven dat ten einde loopt kan het terugwinnen
Ik kan de wereld geen betere plaats maken om te gedijen
noch kan ik blijven volharden
Je bent in verval in treurende winden
met duizend winters vanbinnen
Je leven onthult zijn vermoeide ogen
De zon gaat onder in sombere luchten
Je afnemende verlangens tot vuur gebracht
waar je wegkwijndende leven werd betreurd
Duizend jaar lang, waar de pijn zich mengt met woede
en de nacht ons beide doet ontvlammen
"Wandel het nauwe pad af
Jaren van verval
Voel weer de wond die het leven de ziel toebrengt" Je bent stervende nu
Door jou voelt het haast goddelijk
Je zachte ogen hebbende genezende kracht
Door jou voelt het minder als een strijd nu
Een kostbaar leven houdt op verder te gaan
Je bent in verval en in het gevelde paradijs
Wankelt stil onder een treurende maan
Jouw tranen vegen over de kust van het leven
tot de dag dat je niet meer huilt
De zonsondergang verzwakt
In het leven lijden we hetzelfde
Wanneer de zonsondergang komt
rondwarende vreemdelingen op holle grond
Verdonkerde zielen ineengestrengeld
samen aan het einde van het leven
Omhelzen het nieuwe goddelijke
of lijden een nieuw leven
Ik kan de vlammen voelen
het vuur likt me tevergeefs
Mijn leven kan niet teruggewonnen worden
niet nu, niet toen, en nooit meer
We slaan een kruis op onze zwakke harten
de dag dat onze zielen vertrekken
Het leven kiest de vreemdste wegen
We stierven elke dag op een of anderde wijze een beetje
Lijk je alles te verliezen, en zelfs meer
Geen leven dat ten einde loopt kan het terugwinnen
Ik kan de wereld geen betere plaats maken om te gedijen
noch kan ik blijven volharden
Je bent in verval in treurende winden
met duizend winters vanbinnen
Je leven onthult zijn vermoeide ogen
De zon gaat onder in sombere luchten
Je afnemende verlangens tot vuur gebracht
waar je wegkwijndende leven werd betreurd
Duizend jaar lang, waar de pijn zich mengt met woede
en de nacht ons beide doet ontvlammen
"Wandel het nauwe pad af
Jaren van verval
Voel weer de wond die het leven de ziel toebrengt" Je bent stervende nu
Door jou voelt het haast goddelijk
Je zachte ogen hebbende genezende kracht
Door jou voelt het minder als een strijd nu
Een kostbaar leven houdt op verder te gaan
Je bent in verval en in het gevelde paradijs
Wankelt stil onder een treurende maan
Jouw tranen vegen over de kust van het leven
tot de dag dat je niet meer huilt
De zonsondergang verzwakt
In het leven lijden we hetzelfde
Wanneer de zonsondergang komt
rondwarende vreemdelingen op holle grond
Verdonkerde zielen ineengestrengeld
samen aan het einde van het leven
Omhelzen het nieuwe goddelijke
of lijden een nieuw leven
Ik kan de vlammen voelen
het vuur likt me tevergeefs
Mijn leven kan niet teruggewonnen worden
niet nu, niet toen, en nooit meer
We slaan een kruis op onze zwakke harten
de dag dat onze zielen vertrekken
Het leven kiest de vreemdste wegen
We stierven elke dag op een of anderde wijze een beetje