Vertaling van: Sido - Astronaut
[Andreas Bourani]
Ik vertrek, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
[Sido]
We rennen rond met onze snuiten vol, onze hoofden zijn leeg
Ze zitten tot aan hun nek in de modder, ze hebben gaten in hun hart
Verdrinken zorgen en problemen in een beker vol wijn
Met een glimlach van steen, we kunnen niets beters bedenken
Morgen zijn we vergeten wie we gisteren waren
Hebben ons allemaal volgevreten en vergeten te betalen
Laten alles staan en liggen tot meer as en stof
We willen allemaal dat het deugt, maar we passen niet op
De stem van de rede is al lang verstomd, we kunnen hem niet meer horen
Want soms hebben we het gevoel hebben dat we hier niet thuishoren
Er is geen vooruit of terug meer, enkel onder en boven
Eén op honderd miljoen, een klein puntje boven de grond, ik ga opstijgen
[Andreas Bourani]
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
[Sido]
In het donker van de nacht
Hierboven is alles is zo vredig, maar daar beneden gaat het achteruit
We dragen allemaal bij, maar breken onder de last
We hopen op God, maar we zijn het wonder misgelopen
We bouwen hoger en hoger tot in het oneindige
Bijna acht miljard mensen, maar de menselijkheid ontbreekt
Vanaf hierboven maakt het ineens helemaal niets meer uit
Vanaf hier zie je geen grenzen en de kleur van de huid
Al deze herrie om niets verstomd, ik hoor jullie niet meer
Langzaam krijg ik het gevoel hier thuis te horen
Er is geen vooruit of terug meer, enkel onder en boven
Eén op honderd miljoen, een klein puntje boven de grond, ik ga opstijgen [Andreas Bourani]
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
En bij het zien van deze schoonheid
Herinner ik me alles weer
Leven we eigenlijk niet
Om lief te hebben, om te zijn?
Ik zou hier graag voor altijd willen blijven
Maar ik ben een oogwenk
Die na vijf miljard jaar
Niet veel meer te verellen heeft
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
Ik vertrek, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
[Sido]
We rennen rond met onze snuiten vol, onze hoofden zijn leeg
Ze zitten tot aan hun nek in de modder, ze hebben gaten in hun hart
Verdrinken zorgen en problemen in een beker vol wijn
Met een glimlach van steen, we kunnen niets beters bedenken
Morgen zijn we vergeten wie we gisteren waren
Hebben ons allemaal volgevreten en vergeten te betalen
Laten alles staan en liggen tot meer as en stof
We willen allemaal dat het deugt, maar we passen niet op
De stem van de rede is al lang verstomd, we kunnen hem niet meer horen
Want soms hebben we het gevoel hebben dat we hier niet thuishoren
Er is geen vooruit of terug meer, enkel onder en boven
Eén op honderd miljoen, een klein puntje boven de grond, ik ga opstijgen
[Andreas Bourani]
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
[Sido]
In het donker van de nacht
Hierboven is alles is zo vredig, maar daar beneden gaat het achteruit
We dragen allemaal bij, maar breken onder de last
We hopen op God, maar we zijn het wonder misgelopen
We bouwen hoger en hoger tot in het oneindige
Bijna acht miljard mensen, maar de menselijkheid ontbreekt
Vanaf hierboven maakt het ineens helemaal niets meer uit
Vanaf hier zie je geen grenzen en de kleur van de huid
Al deze herrie om niets verstomd, ik hoor jullie niet meer
Langzaam krijg ik het gevoel hier thuis te horen
Er is geen vooruit of terug meer, enkel onder en boven
Eén op honderd miljoen, een klein puntje boven de grond, ik ga opstijgen [Andreas Bourani]
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
En bij het zien van deze schoonheid
Herinner ik me alles weer
Leven we eigenlijk niet
Om lief te hebben, om te zijn?
Ik zou hier graag voor altijd willen blijven
Maar ik ben een oogwenk
Die na vijf miljard jaar
Niet veel meer te verellen heeft
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut
Ik stijg op, niets houdt me op de grond
Alles bleek en grijs
Ik heb te lang niet gevlogen
Als een astronaut
Ik zie de wereld van bovenaf
De rest vervaagt in blauw
Ik heb tijd en ruimte verloren hier boven
Als een astronaut