Rouwende Simone Kleinsma weer aan het werk
AMSTERDAM - Simone Kleinsma gaat vijf maanden na het overlijden van haar man Guus Verstraete, met wie ze 31 jaar samen was, weer aan het werk. Ze begint komende maand aan de repetities van de de musical Was getekend, Annie M.G. Schmidt. ''Het is nog zo vers. En toch ga ik weer aan de slag. Omdat we allemaal weten dat het beter is om aan het werk te gaan'', vertelt de actrice in een interview aan Het Parool.
Hoe ze de titelrol van Annie M.G. Schmidt gestalte moet geven, weet Kleinsma nog niet. ''Waar ik tegenop loop is die almaar aanwezige vraag: waar moet ik het vandaan halen? Ik verkeer nog in een niemandsland', zegt Simone. ''Ik heb in de loop der jaren geleerd om problemen of pijn opzij te zetten. Want de voorstelling gaat altijd door. Dat moet ik nu in de overtreffende trap doen. Ik moet vertrouwen op mijn bagage. En op mijn vermogen om alles wat niet uitkomt even elders te parkeren."
Kleinsma zegt dozen vol post te hebben gekregen van fans. ''Mensen die me een hart onder de riem staken of me zelfs goede stralen toewensten. Ontzettend lief. Het was wel zo dat ik de eerste weken niet mijn huis uit durfde. Omdat ik niet wilde dat iedereen me meewarig zou aankijken. Ik bewoog me als een schichtig vogeltje door de wijk. Onterecht, zo bleek later. De mensen waren aardig en begrepen dat ik ruimte nodig had. Als ze me aanspraken, bleef het bij een paar woorden. Of een kneep in mijn arm."
Solo
Simone zegt gezegend te zijn met vrienden in de buurt, die haar in deze moeilijke periode bijstaan. ''Ik heb veel liefde gekregen, van mijn broer, van Joop en Janine van den Ende, van Paul de Leeuw die geregeld binnenvalt met potjes en pannetjes. Van mensen die me na aan het hart liggen. Maar aan het einde van de rit moet je het natuurlijk zelf doen. Je moet het in je uppie oplossen. Daar ben ik niet meer zo goed in, na al die jaren alles samen te hebben gedaan. Ons leven was een duet. Nu is het een solo.”
De première is op 24 september in het DeLaMar Theater, waar ze in maart afscheid nam van haar man. ''Het is ook nog eens in diezelfde grote zaal. Op het moment dat ik daar stond, op 9 maart, schoot het al door mijn hoofd: over een paar maanden sta ik hier weer, met bloemen en bubbels, bizar. Sinds die dag bestaat mijn leven uit het nemen van hobbels. Soms valt het mee. Soms is de reactie veel negatiever en sterker dan gedacht. Dan komt alles in alle hevigheid terug. Straks, bij het spelen, zal het ook zo gaan. Met mijn verstand weet ik dat het goed is om weer te gaan werken. Maar het zal moeilijk zijn."