Alleskunner Marc de Hond bleef altijd lampjes in de tunnel zien
Hoe donker de tunnel ook is, je kan er altijd wat lampjes ophangen. Dat was het levensmotto van Marc de Hond, die woensdag op 42-jarige leeftijd overleed. Zijn leven kende een periode vóór en ná de operatie in 2002 waardoor hij in een rolstoel belandde. Maar de onverbeterlijke optimist probeerde zelfs na die enorme tegenslag het beste van de situatie en zijn leven te maken.
Op jonge leeftijd brak De Hond door als internetondernemer; met zijn website Veiling.com waarop de gekste dingen konden worden geveild, wist hij eind jaren negentig vrijwel wekelijks de media te halen. De verkoop aan het Duitse bedrijf Ricardo betekende uiteindelijk de doodsteek voor de website, maar De Hond hield er wel een flink bedrag aan over dat hem de ruimte gaf zijn nieuwe droom waar te gaan maken: radio maken.
De dj liep eind jaren negentig stage bij Ruud de Wild, toentertijd het luisterkanon van 3FM. Daarna kreeg De Hond zijn eigen programma in de nacht, waar jonge talenten zichzelf mochten bewijzen. De verkeerd verlopen operatie eind 2002 gooide roet in het eten; de revalidatie naderhand kostte te veel energie om zijn nachtprogramma voort te kunnen zetten.
Gelijkspel
In eerste instantie richtte De Hond al zijn energie vooral op compleet herstel; op televisie wilde hij in de beginperiode nooit in zijn rolstoel in beeld worden gebracht. Het irriteerde hem ook dat tv-programma’s hem alleen maar vroegen als er ‘een gehandicapte’ werd gezocht. Maar na een paar jaar omarmde De Hond zijn nieuwe leven. "Ik ontdekte dat elke situatie iets moois in zich heeft", stelde hij in een interview met Claudia de Breij eerder dit jaar. "Alles kan een zekere meerwaarde hebben."
Het feit dat er in 2018 opnieuw kanker werd geconstateerd, leek De Hond alleen maar te motiveren nog harder te gaan werken om een erfenis na te laten. Hij vroeg zijn vrouw, atlete Remona Fransen, ten huwelijk op het podium van Theater Carré en schreef een tweede boek, Licht in de tunnel. Omdat een cassettebandje van zijn moeder, die ook jong overleed aan kanker, een van zijn dierbaarste bezittingen was, initieerde hij een theaterproject waarin meer dan twintig vrienden en collega’s hem spraken over zijn leven. Het doel: zijn jonge kinderen, James en Livia, een herinnering geven aan hun vader, mocht de kanker hem er toch onder krijgen.
Overigens beklemtoonde De Hond altijd dat, mocht hij overlijden, de kanker zeker niet had gewonnen. "Als ik er niet meer ben, is de kanker er ook niet meer", redeneerde hij. "Dus het is op z’n minst een gelijkspel."