Doe Maar in Paradiso klasse apart
(Novum) - Doe Maar is weer bij elkaar. Het is inmiddels alweer de derde reünie van Nederlands populairste band ooit en ook dit keer lijkt er een kleine Doe Maar-revival te zijn ontketend. Er is een fraaie nieuwe verzamelbox uitgekomen en deze maand treden de heren vier keer op tijdens Symphonica in Rosso in het Gelredome. Meer dan 110 duizend mensen kochten een kaartje. Dinsdag was de laatste try-out in Paradiso.
Geheel in het concept van Symphonica in Rosso werd Doe Maar bijgestaan door een veertigkoppig orkest. Het podium van de Amsterdamse poptempel bleek hiervoor veel te klein, zodat er middels een stellage een provisorische tweede verdieping was gebouwd.
De opbrengst van het concert ging naar War Child, wat de prijzige kaarten van 75 euro rechtvaardigde. Het publiek bestond voor het grootste deel uit veertigers. "Als je maar niet denkt dat ik ga flauwvallen hoor, die tijd hebben we gehad", grapte een vrouw voor aanvang tegen haar vriendinnen. Op het podium lag een steunslip met de tekst 'Sorry, ook wij worden ouder'. Het is een verwijzing naar begin jaren tachtig toen de populariteit van Doe Maar ongekend was en Hennie Vrienten en Ernst Jansz tijdens optredens bekogeld werden met vrouwenondergoed.
Al vanaf de openingsnummers Doe maar net alsof je neus bloedt en Zoek het zelf maar uit bleek dat de lome reggaesound van de band na dertig jaar nog niets van zijn aantrekkingskracht heeft verloren. Het orkest had bij veel nummers meerwaarde, maar af en toe was het ongepast. Zo kreeg het normaal zo puntige Nachtzuster iets draaiorgelachtigs en werd Een nacht alleen overgoten met een overbodige hoempapasaus.
In de beperking toont zich de meester, bleek bij de ingetogen uitvoeringen van Het leven gaat door en Tijd Genoeg. Gers Pardoel mocht opdraven om mee te rappen met Liever dan lief en oude hippie Joost Belinfante gaf een sublieme versie van Nederwiet ten beste. Hoogtepunt was Is dit alles, een van de meest iconische nummers die de Nederlandse popmuziek heeft voortgebracht.
Al zijn de defaitistische teksten van De Bom en Heroïne na dertig jaar wel wat gedateerd, het oeuvre van Doe Maar heeft de tand des tijd moeiteloos doorstaan. Doe Maar leunt dan ook op veel meer dan nostalgie alleen. Met Vrienten en Jansz die uitstekend bij stem waren, samenspel dat onberispelijk was en een plezier dat van alle 45 muzikanten op het podium afstraalde blijft Doe Maar een klasse apart.
Net als bij het afscheidsconcert in 1984 in De Maaspoort in Den Bosch werd afgesloten met De laatste keer. Met die belofte werd al eerder gebroken, maar geen haan die ernaar kraait als Doe Maar over een jaar of wat weer bij elkaar komt. Een troonopvolger is nog lang niet in zicht.