Beweeglijkheid hielp Tygo Gernandt als spook

Toch was het even zoeken naar de juiste stem voor Hugo, een goedaardig spookje dat de hulp van de elfjarige Tom nodig heeft om weer in zijn spookhuis te kunnen gaan wonen. “Het stemmetje vinden is het belangrijkste. Het moest geen naar spookje worden, maar lief. En Hugo moest stoer én meegaand zijn”, weet Tygo. “Ik ben gaan praten met de regisseur. Na een kwartiertje, twintig minuten hadden we gevonden wat we zochten. En dan ga je kleuren.”

Tygo is erin geslaagd iets van zichzelf in Hugo te leggen. “Door de stem in te spreken kun je zo’n figuurtje juist op jezelf laten lijken. Niet rechtstreeks de originele versie inspreken, maar juist daarachter zitten heeft voordelen. Wij spreken de tekst in bij een film die af is. Als een spookje nog net even omdraait of omhoog kijkt, heb je daar in de Amerikaanse versie waarschijnlijk geen geluid bij. Wij kunnen nog een ‘oh’ of ‘ah’ toevoegen. Dat maakt een film alleen maar rijker.”

Vergeten

Voorkeur voor een spreekcel of grote filmset heeft Tygo niet. “Zo’n spreekcel is heel fijn. Je staat heel geïsoleerd en je hebt niemand die aan je kleding komt zitten, een lamp op je richt of in je aura komt. Daardoor kun je je heel goed focussen.” Dat is ook nodig, volgens de acteur moet hij bij het inspreken ''wel zes dingen tegelijk doen''. “Je luistert naar de Engelse tekst, moet het beeld in de gaten houden en natuurlijk je tekst inspreken.”

Maar alleen inspreken en niet meer op sets staan, is niets voor Tygo. “Je moet ook weer niet te lang in zo’n cel zitten, dat is ook niet goed. Het is toch een geïsoleerde ruimte”, grapt hij. Spokenjagers is volgens Tygo een heerlijke film om jezelf in te verliezen. “Je moet hem gaan zien om even anderhalf uur te vergeten wat er allemaal aan de hand is in de wereld.”