Van Roosendaal draait niet om hete brij heen
AMSTERDAM - Met pakweg zes producties in ruim een jaar tijd mag Lone van Roosendaal vermoedelijk de hardst werkende actrice in musicalland worden genoemd. Ze staat momenteel in theater het Zonnehuis in de Nederlandse versie van The Bridges of Madison County, daarna volgt deze zomer A New Brain en in het najaar gaat de actrice toeren met de voorstelling Koopavond.
“Ik heb in het verleden weleens keuzes gemaakt waar ik heel nerveus van werd”, legt ze uit. “Dat ik nee zei tegen een voorstelling die niet goed voelde en vervolgens een halfjaar zonder werk zat. En voor vrouwen tegen de vijftig is het aantal spannende rollen toch dunner gezaaid dan voor meisjes van twintig.” Vrijwel elke voorstelling waar Van Roosendaal in speelt is een voltreffer; vorige seizoen trok Heerlijk duurt het langst van Annie M.G. Schmidt volle zalen, nu ontpopt Madison County - over een korte maar hevige romance tussen een Amerikaanse huisvrouw en een fotograaf - zich tot onverwachte zomerhit. “Het is heel bijzonder wat deze productie losmaakt bij mensen”, legt ze uit. “Ik ga met René van Kooten, die de mannelijke hoofdrol speelt, altijd even naar de foyer. Mensen vallen me daar echt huilend in de armen, helemaal overstuur. 'Het was zo mooi, meissie, precies zoals het leven kan lopen', vertrouwde een dame mij vorige week toe.”
Lastig
De actrice wordt door haar medespelers geprezen door de intensiteit van haar werk en de perfectie die zij nastreeft, en ook van anderen vraagt. “Geen diamant zonder wrijving”, is haar motto. “Ik schijn bekend te staan als lastig, omdat ik graag zeg waar het op staat. Als je dingen niet goed doet, moet je niet om de hete brij heen draaien; daarvoor is ieders tijd te kostbaar. Mensen in het algemeen kunnen slecht tegen kritiek, omdat zij er niet van houden met hun eigen zwaktes geconfronteerd te worden.”
The Bridges of Madison County is een heel intense voorstelling; elke avond staat Van Roosendaal geëmotioneerd op het podium. “Natuurlijk heb je als actrice technieken in huis om dat effect te bereiken; ik zou kapot gaan als ik elke avond alle emoties van mijn personage moest doormaken”, legt ze uit. “En het helpt enorm dat ik een heel fijne chemie heb met René. Bovendien is het Zonnehuis een heel klein, intiem theater; je zit bij het publiek op de lip. Die sfeer hoef je dan dus niet meer te spelen.”
Over de grens
Sommige collega's van haar leeftijd beproefden hun geluk in het buitenland. Van Roosendaal denkt er soms over na. “Vooral Duitsland lokt wel, simpelweg omdat daar meer wordt gemaakt dan in Nederland”, bekent ze. “Maar zolang ik hier in Nederland zoveel verschillende kansen krijg en doorlopend nieuwe dingen mag doen, zie ik geen reden om heel actief over de grens te gaan kijken.” Ze prijst producenten die 'buiten de hokjes' durven te denken. “Francesca in The Bridges of Madison County is niet echt een rol waar men mij meteen in ziet, als blonde Hollandse vrouw. Ik ben heel blij dat de makers nét wat breder durfden te denken en dat iedereen toch zo enthousiast reageert. Uiteindelijk gaat het erom dat het publiek meegaat in jouw vertolking: in de film Grease viel ook niemand erover dat alle acteurs al dertig waren in plaats van de tieners die ze speelden.”