Laatbloeier Jeanne Moreau bleef Europa trouw
PARIJS - Jeanne Moreau weigerde zowel op het toneel als in films make-up te gebruiken en dat hielp aanvankelijk niet mee. Jarenlang moest zij het op het witte doek doen met bijrolletjes in B-films. Pas in 1957 speelde zij haar eerste grote hoofdrol. Regisseur Louis Maille castte haar in Ascenseur Pour L’Échafaud.
De samenwerking beviel het tweetal prima. Een jaar later maakte Malle zijn tweede film met Moreau, Les Amants, waarin zij een verveelde huisvrouw speelde die een buitenechtelijke relatie met een vreemdeling krijgt. Moreau werd in één klap beroemd door met name de voor die tijd verregaande naaktscènes en vestigde naam als belangrijk actrice van de 'nouvelle vague’, de vernieuwende Franse filmstijl die zich afzette tegen de kunstmatigheid van Hollywood.
François Truffaut, een andere nouvelle vague-regisseur, bood haar in 1961 een rol aan in Jules Et Jim. Zij speelde opnieuw een promiscue vrouw, ditmaal verwikkeld in een gecompliceerde driehoeksverhouding die enkele decennia omspant. Ook met Truffaut maakte Moreau een tweede film, La Mariée Était On Noir (1968). Tussendoor werkte de actrice met de beroemdste regisseurs uit die periode, onder wie Michelangelo Antonioni (La Notte), Luis Buñuel (Le Journal D’Une Femme De Chambre) en Orson Welles (onder meer The Trial).
Met haar bekendheid groeide ook de interesse van Hollywood in de Franse actrice. Zij bleef zich echter op Europa concentreren.. Zo wees de actrice zonder blikken of blozen ambitieuze projecten af als Spartacus (als de vrouw van Spartacus), The Graduate (als de verleidelijke Mrs Robinson) en One Flew Over The Cuckoo’s Nest (als de demonische Nurse Ratched).
In plaats daarvan besloot Moreau in de jaren zeventig het regievak te gaan verkennen, maar dit zijpad hield zij na twee films voor gezien. Ook in de liefde kende de actrice in die periode weinig voorspoed: tussen 1949 en 1979 liepen drie huwelijken op de klippen (onder meer met Exorcist-regisseur William Friedkin). Meer succes oogstte de diva als zangeres. Zij maakte in de loop der jaren diverse albums en trad in 1984 zelfs met Frank Sinatra op in Carnegie Hall.
Haar totale filmoeuvre telde uiteindelijk meer dan 130 titels, want ze was tot op hoge leetijd actief, zoals in Le Temps Qui Reste van François Ozon (als oma van een stervende kankerpatiënt), Until The End Of The World van Wim Wenders (als blinde vrouw) en La Femme Nikita van Luc Besson (als docent op een school voor moordenaars).